Είναι το αρχαιότερο ντέρμπι στον κόσμο. Ένα ντέρμπι που δεν κοιτά φίρμες, ομάδες, μισθούς. Αυτό που μετράει είναι η καρδιά, το νεύρο, η ένταση.

Φάνηκε αυτό στην πρώτη φάση του αγώνα. Μία εναέρια διεκδίκηση στα 40 δευτερόλεπτα που κατέληξε με γονατιά στα πλευρά του Σο. Έτσι πήγε σχεδόν όλο το παιχνίδι.

Όλη η Σκωτία θα πρέπει να είναι υπερήφανη για τον τρόπο που αγωνίστηκαν τα παλικάρια τους στο γήπεδο. Κατέθεσαν ότι είχαν. Έτρεξαν μέχρι τελικής πτώσης. Έδειραν (στα όρια του επιτρεπτού) όσο γινόταν. Έκαναν τις σέντρες τους, πήραν τις κεφαλιές τους, έχασαν τις ευκαιρίες τους.

Το κυριότερο όμως: ακύρωσαν τον ποιοτικότερο αντίπαλο τους. Οι Σκωτσέζοι έδωσαν γήπεδο, αλλά εκεί που πύκνωναν το γήπεδο, δημιουργούσαν ένα αδιαπέραστο τείχος.

Με εξαίρεση ένα δοκάρι του Στόουνς σε φάση που προήλθε από κόρνερ (11’) και δύο αξιοπρεπή σουτ από Μάουντ και Τζέιμς στο ξεκίνημα της επανάληψης, τα λιοντάρια έμοιαζαν… ξεδοντιασμένα. Άκακα. Ληθαργικά.

Ο Σάουθγκεϊτ το ψάχνει ακόμα. Και θα το ψάξει κι άλλο. Η Αγγλία ήταν μέτρια στην πρεμιέρα της με την Κροατία κι ακόμα πιο μέτρα αυτή τη φορά. Ο Κέιν είναι άφαντος, ο Φόντεν ψάχνεται, ο Στέρλινγκ παίζει πολύ μακριά από την περιοχή και οι Γκρίλις, Ράσφορντ που ήρθαν από τον πάγκο πέρασαν και δεν ακούμπησαν. Η ομάδα του θα περάσει στον επόμενο γύρο, αλλά έτσι δεν μπορεί να πάει πολύ μακριά.

Η τελευταία φορά που ο Μάρσαλ αγχώθηκε λιγάκι ήταν στο 55ο λεπτό, έκτοτε η Αγγλία έσβησε. Κρέμασε.

Στο τέλος της ημέρας. η στατιστική έδωσε από μία τελική προς την εστία για κάθε ομάδα και 28 φάουλ. Γκολ δεν μπήκε (0-0), αλλά έπεσε πολύ και ποιοτικό ξύλο. Οι against modern football θα πρέπει να χόρτασαν. Η νέα γενιά όχι και τόσο.