Οι έμπειροι ναυτικοί το ξέρουν καλά. Το στενό του Γιβραλτάρ είναι είδος φυσικής χοάνης, εκεί ο Λεβάντες, ο ανατολικός άνεμος που γεννιέται στην κεντρική Μεσόγειο, φτάνει τα 100 χιλιόμετρα την ώρα και λόγω της έντασης του κάνει απαγορευτικό τον απόπλου από τα γύρω λιμάνια.

Η πλοήγηση με έναν έντονο, ξαφνικό Λεβάντε είναι μόνο για γερά στομάχια, ακόμα και βαριά σκαριά μοιάζουν με φτερά στον άνεμο.

Ο άμαθος σε τέτοιους καιρούς ΠΑΟΚ δοκιμάστηκε σκληρά στο Βράχο του Γιβραλτάρ, άλλοτε έμοιαζε να μπατάρει κι άλλοτε να είναι έτοιμος να βάλει νερά και να βουλιάξει. Τώρα πια που βγήκε σε ήρεμα ύδατα, μπορεί να νιώσει ανακούφιση. Μόνο που αυτό το καράβι, έτσι όπως φτιάχτηκε, είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα δοκιμάζεται καθημερινά ακόμα και με δυο μποφόρ αέρα. Ο καπετάνιος έχει δύσκολο έργο.

Το σκηνικό ήταν ιδανικό για ένα προκύψει ένα ιστορικό ναυάγιο. Από την μία, μεροκαματιάρηδες της ζωής, τελωνειακοί, αστυνομικοί, ηλεκτρολόγοι, ναυτιλιακοί υπάλληλοι κι από την άλλη ακριβοπληρωμένοι άσοι που ψάχνουν και ψάχνονται σε ένα καθεστώς γενικής αβεβαιότητας. Μία πρωτάρα, απέναντι σε έναν έμπειρο που όμως έχει λησμονήσει πως γίνεται η δουλειά.

Όταν κάποιος παίζει δίχως να έχει να χάσει το παραμικρό, απέναντι σε κάποιον που έχει να χάσει τα πάντα, η συνθήκη είναι τρομακτική.

Ειδικά, όταν τον υποδέχεται σε ένα περιβάλλον δύσκολο, περίεργο, ιδιαίτερο. Σε κάθε χτύπημα της μπάλας αναπηδούσαν κόκκοι από μαύρο καουτσούκ. Για όλους εμάς τους ερασιτέχνες μύστες της μπάλας που «υποδυόμαστε» τους ποδοσφαιριστές στα μικρά γηπεδάκια αυτό είναι το φυσιολογικό. Για έναν επαγγελματία είναι το αφύσικο, το δύσκολο, το άβολο.

Η μπάλα αναπηδούσε χάμω λες και έσκαγε σε τσιμέντο. Οι τρελοί αέρηδες που φυσάνε στον βράχο, έκαναν την μπάλα να πηγαίνει σαν τρελή. Η μηδενική αυτοπεποίθηση μετά το στραπάτσο της πρεμιέρας με τα Γιάννενα και το «πρέπει» της νίκης έκαναν τα πόδια σκέτα βαρίδια. Υπήρχαν στιγμές στο γήπεδο, που ο ΠΑΟΚ ασφυκτιούσε, δεν μπορούσε να κάνει ούτε τα απλά, τα αυτονόητα.

Διαβάστε ολόκληρο το blog του Σωτήρη Μήλιου ΕΔΩ.