Ήταν σχεδόν σίγουρο ότι το ματς με τον ΟΦΗ δεν θα είχε καμιά σχέση με τα όσα παρακολουθήσαμε πριν λίγες μέρες κόντρα στον Παναιτωλικό. Ο ΠΑΟΚ σεβάστηκε – ίσως υπέρμετρα – τον αντίπαλό του, το ίδιο ήταν αναγκασμένοι να κάνουν και οι Κρητικοί, έτσι η εικόνα της αναμέτρησης δεν έθελξε. Τουλάχιστον μέχρι να φτάσουμε στα όσα έγιναν στο 50ο λεπτό.

Μέχρι εκείνο το σημείο, οι 22 ποδοσφαιριστές αναλώθηκαν σε προσωπικές μονομαχίες, κόντρες και αρκετά λάθη που δεν άφησαν ποτέ τον ρυθμό να εξελιχθεί. Οι πιο σημαντικές ευκαιρίες ήρθαν νωρίς και από κακές στιγμές των αμυντικών στην πίεση που επιχειρούσαν κάθε τόσο οι αντίπαλοι επιθετικοί. Τόσο ο Αουγκούστο όσο και ο Τσιλιανίδης δεν τέλειωσαν αποτελεσματικά τις φάσεις, έτσι το 0-0 του πρώτου μέρους δεν υπήρχε τρόπος να αλλάξει με τον τρόπο που λειτουργούσαν οι δυο ομάδες.

Το ματς πήρε ζωή από το 50’ και μετά. Σε μια προφανώς ασυνήθιστη σειρά γεγονότων, σε μια προφανώς σπάνια – αλλά όχι πρωτόγνωρη– διαδικασία αλλαγής των δεδομένων. Εκεί όπου το 0-1 μετατρέπεται σε 1-0. Η λανθασμένη απόκρουση του Πασχαλάκη και το γκολ του Τσιλιανίδη έγιναν αλλά δεν… έγιναν γιατί είχε προηγηθεί κάτι άλλο.

Καταρχάς, όλα εξελίχθηκαν απόλυτα νομότυπα. Μετά το χέρι του Βούρου, και εφόσον ο Φωτιάς δεν βλέπει παράβαση, η φάση έπρεπε να εξελιχθεί μέχρι το τέλος της. Το τέλος – για καλή ή κακή τύχη, αναλόγως την πλευρά που είσαι – έμελλε να φέρει την μπάλα στα δίχτυα της απέναντι εστίας και το 0-1 του ΟΦΗ. Αυτή ήταν η πρώτη διακοπή παιχνιδιού και εκεί έπρεπε το VAR να ειδοποιήσει τον ρέφερι ότι κάτι μεμπτό υπάρχει. Έτσι κι έγινε.

Ο Φωτιάς έκανε αυτό που έπρεπε, είδε το βίντεο με τον αμυντικό του ΟΦΗ και έκρινε ότι υπάρχει πέναλτι “γυρίζοντας” ουσιαστικά την φάση πίσω.

Όσον αφορά αυτή καθαυτή την υπόδειξη της παράβασης, κατά την προσωπική άποψη, το πρόβλημα δεν είναι ο Φωτιάς ή ο κάθε Φωτιάς. Το πρόβλημα πηγάζει από τις οδηγίες και τους κανονισμούς που είναι υποχρεωμένος να εφαρμόσει. Από τις μεγάλες διεθνείς ποδοσφαιρικές ομοσπονδίες που τα τελευταία χρόνια έχουν μετατρέψει τα χέρι-πέναλτι σε πασατέμπο. Μια εσχάτη των ποινών που έχει εξελιχθεί σε αρχή των ποινών.

Αμυντικοί που πρέπει να έχουν τα χέρια σε θέση ανάπαυσης, λες και τους δίνει παράγγελμα ο λοχαγός τους. Αμυντικοί που τρέμουν μην πάει η μπάλα προς το μέρος των άνω άκρων τους για να μην κρεμάσουν την ομάδα τους. Αμυντικοί που πρέπει να αμύνονται με συγκεκριμένη στάση σώματος, να μαρκάρουν με ειδική στάση σώματος και να σκέφτονται μην τυχόν ο αντίπαλος σουτάρει και βρει πάνω τους.

Κατ’ εμέ πάντα, το θέμα έχει ξεχειλώσει και έχει ξεφτιλιστεί από τους ίδιους που διοικούν το άθλημα. Όχι, δε θα ήθελα να είναι πέναλτι το χέρι του Βούρου αλλά ήταν. Δεν θέλω σχεδόν κάθε επαφή με το χέρι να είναι πέναλτι αλλά είναι. Για αυτό έχουμε βαρεθεί να βλέπουμε παίκτες να στήνονται στην άσπρη βούλα και να εκτελούν. Ούτε προέκταση χεριού, ούτε τίποτα. Το χέρι πρέπει να επιφέρει ποινή όταν είναι ηθελημένο, όταν είναι σκόπιμο. Και τέλος.

Επανερχόμενος στα του ματς, ο Κούρτιτς ευστόχησε ξανά στην εκτέλεσή του και λίγο μετά έδειξε και άλλες αρετές που παρουσιάζει όσο περνάει η σεζόν. Με κίνηση από πίσω, μπήκε στην περιοχή, εκμεταλλεύτηκε την σέντρα του Μπίσεσβαρ και “κλείδωσε” την νίκη. Το γκολ του Σφιντέρσκι ήταν απλά το κερασάκι στην τούρτα ενός αποτελέσματος που συντηρεί την ανοδική πορεία του ΠΑΟΚ και του δίνει το δικαίωμα να κερδίσει αυτοπεποίθηση ενόψει της απαιτητικής συνέχειας.

ΥΓ. Καλώς ή κακώς, οι κανονισμοί στο ποδόσφαιρο είναι αυτοί και είναι γραμμένοι. Θα έπρεπε όσοι ασχολούνται με το άθλημα, και κυρίως αυτοί έχουν καίριες θέσεις στις ομάδες, να τους έχουν διαβάσει και να τους γνωρίζουν.

Facebook Page: Θόδωρος Χαστάς

Instagram: theohastas

Twitter: Thodoros Hastas