Για να φύγει απόψε ο ΠΑΟΚ από το ΟΑΚΑ με άδεια χέρια ήταν αναγκαίο να συντρέξουν αρκετοί και συγκεκριμένοι λόγοι. Όλοι μαζί ταυτόχρονα, όχι ο καθένας ξεχωριστά, ούτε μόνο κάποιοι εξ αυτών. Όλα εξελίχθηκαν στην εντέλεια. Χωρίς την παραμικρή απόκλιση.

Το πλέον βασικό ήταν ότι στον Δικέφαλο την είχαν… στημένη αλλά προφανώς δεν είχε πάρει χαμπάρι τίποτα. Η ομάδα και οι 22.000 φίλαθλοι κατέβηκαν στην Αθήνα πλήρως ανυποψίαστοι για το τι θα επακολουθούσε.

Το τρόπαιο είχε προδιαγραφεί να βαφτεί στα “πράσινα”, τουλάχιστον όσο αυτό περνούσε από τον διαιτητή που όρισαν για να διευθύνει την αναμέτρηση. Ο Αντόνιο Λάοθ, ένας τουλάχιστον κωμικός τύπος ρέφερι χωρίς ίχνος σοβαρότητας στην παρουσία και τις αποφάσεις του, ένας διαιτητής elite της UEFA που ψάχνει να φέρει τα φώτα πάνω του και πάντα το καταφέρνει.

Ο Ισπανός λοιπόν και οι συνάδελφοί του έδειξαν από το πρώτο λεπτό τι θέλουν και τι ήρθαν να (προσπαθήσουν να) κάνουν. Ένας διαιτητής στατιστικά φειδωλός στις κάρτες, άρχισε να “κιτρινίζει” από το 7ο λεπτό, τον Αουγκούστο με περισσή ευκολία. Λίγο μετά τον Σοάρες με την ίδια άνεση. Και σε ένα ματς που δεν είχε μισή φάση μέχρι εκείνη την στιγμή, αποφάσισε στο 34’ να ανοίξει… μόνος του το σκορ.

Η φάση του Βιεϊρίνια με τον Γκατσίνοβιτς είναι σεμιναριακή για το τι δεν είναι πέναλτι. Το αναφέρει ξεκάθαρα ο κανονισμός αλλά και η κοινή λογική. Το πόσο ένοχος ένιωθε για αυτό που καταλόγισε (και πόσο στοχευμένη ήταν η διαιτησία του) φάνηκε στις αρχές του δεύτερου μέρους όταν δεν απέβαλε, όπως θα έπρεπε, τον Αουγκούστο με την καρατιά του Βραζιλιάνου σε αντίπαλο. Και το πόσο αποφασισμένος να πετύχει αυτό που θέλει φάνηκε στην ανατροπή του Μιτρίτσα στις καθυστερήσεις που δεν πήγε καν να δει στο VAR.

Από εκεί και πέρα, οι κίτρινες, το πέναλτι αλλά και οι διακοπές του αγώνα αποσυντόνισαν τον ΠΑΟΚ και μπέρδεψαν την πνευματική του προσήλωση. Το παιχνίδι έπρεπε να “χαλάσει” για να στραβώσει. Και χάλασε με 1000 διαφορετικούς τρόπους, και στράβωσε με 1000 διαφορετικούς τρόπους.

Ο ΠΑΟΚ ήταν αυτός που ήθελε να παιχτεί ποδόσφαιρο, αυτός ήταν η καλύτερη ομάδα. Φάνηκε τις φορές που βρήκε διαύγεια και έβαλε την μπάλα κάτω, φάνηκε από το πλήθος ευκαιριών που δημιούργησε όταν το ματς ήταν σε ήρεμη κατάσταση.

Εκεί ήρθε και ο παράγοντας τύχη (ή ατυχία). Όταν όλα σου πηγαίνουν ανάποδα, όταν σε κάνουν να πηγαίνουν ανάποδα, και μετά δεν θέλει η μπάλα να μπει στα δίχτυα, πρέπει πλέον να το πάρεις απόφαση. Το πίστεψαν, το προσπάθησαν αλλά όλα λειτούργησαν τέλεια για να… μην γίνει το επιθυμητό.

Facebook Page: Θόδωρος Χαστάς

Instagram: theohastas

Twitter: Thodoros Hastas