Πολλή κουβέντα, πολλή αγανάκτηση, πολλές αναταράξεις, πολλά συμπεράσματα, πολλή απογοήτευση, ελάχιστο καθαρό μυαλό. Όλα είναι λογικά μετά από έναν τέτοιο οδυνηρό αποκλεισμό. Λίγο αναμενόμενο πριν το πρώτο ματς στην Σόφια, αρκετά αναμενόμενο μετά το 2-0, πολύ αναμενόμενο μετά και τα πρώτα λεπτά της ρεβάνς. Τα πράγματα φάνηκαν από νωρίς άλλωστε.

Από το πρώτο δευτερόλεπτο μέχρι το τελευταίο της αποψινής αναμέτρησης στην Τούμπα, ο ΠΑΟΚ δεν έπεισε ποτέ ότι μπορεί να κάνει την ανατροπή. Σε αυτές τις περιπτώσεις, πρώτα πρέπει να πείσεις μέσα στο γήπεδο, μετά να το επιχειρήσεις στην πράξη, και στο τέλος – αν έχεις και τύχη – να τα καταφέρεις. Η ομάδα του Λουτσέσκου δεν μπήκε καν ούτε στην πρώτη φάση λειτουργίας.

Η γενική εικόνα του Δικεφάλου – διευκρινίζω, η εικόνα που υπάρχει σήμερα 28 Ιουλίου – δεν διέφερε πολύ από αυτήν της παιδικής χαράς. Οι νεοφερμένοι και οι νεαροί που τοποθετήθηκαν σε μια αλάνα, σκόρπιοι μεταξύ τους, χωρίς οδηγίες και επίβλεψη.

Ποδοσφαιριστές χωρίς καμιά συγκέντρωση, ποδοσφαιριστές νευρικοί, χωρίς ισορροπία. Φοβισμένα “ανθρωπάκια” που δεν ήξεραν τι ήθελαν μέσα στο γήπεδο, και δεν το έμαθαν ποτέ. Χωρίς συνεννόηση και χωρίς καμιά συνοχή ανάμεσα τους, όχι απλά μεταξύ των γραμμών αλλά και μεταξύ δυο μονάδων σε λίγα μέτρα.

Ο Ντάντας σχημάτιζε… καρδούλες μετά το 1-1 στο 56’. Και είναι πολύ πιθανό να νιώθει χαρούμενος το βράδυ. Προφανώς και δεν φταίει ο ίδιος για αυτό.

Ο Αουγκούστο όχι μόνο αποβλήθηκε σε εννιά λεπτά αλλά περπατούσε αργά μέχρι να αποχωρήσει από γήπεδο, την ώρα που η ομάδα του κυνηγούσε το σκορ.

Ο Βραζιλιάνος – λογικά – αποδοκιμάστηκε, ο Βιεϊρίνια λίγα λεπτά αργότερα αποθεώθηκε για τον ίδιο λόγο μιας αποβολής. Το ίδιο ανεπίτρεπτη ενέργεια, ίσως ακόμα περισσότερο για τον αρχηγό.

Η παιδική χαρά άλλωστε δεν έχει κανόνες. Και μόνο το γεγονός ότι έπαιξε τον ρόλο “παιδονόμου” ο Μπίσεσβαρ και κατάφερε κάπως να αλλάξει αυτός τις ισορροπίες του αγώνα, το λες και κατάντια.

Όπως λες κατάντια τις 4 (ολογράφως ΤΕΣΣΕΡΙΣ) τελικές προσπάθειες του ΠΑΟΚ και την μόλις μία εντός εστίας. Όπως λες κατάντια το γεγονός ότι για δεύτερο ματς, ο ξεκάθαρα υποδεέστερος αντίπαλος βγάζει το 90λεπτο με την ίδια ενδεκάδα. Και προκρίνεται ξεκούραστα, χωρίς να αγχωθεί σχεδόν ποτέ. Να τον αγχώνει η ιδέα, αλλά τίποτα στην πράξη.

* Ψιλά γράμματα η τοποθέτηση στο 72’ του φρέσκου Σβαμπ στα στόπερ αντί του Κούρτιτς, αλλά έτσι κι αλλιώς το ματς επεφύλασσε πολλές απρόβλεπτες ανισορροπίες.
* Ψιλά γράμματα η ισπανική διαιτητική τριάδα, για την οποία ο ΠΑΟΚ δεν ήταν – ούτε για αυτήν – προετοιμασμένος.
* Ψιλά γράμματα το λάθος του Λύρατζη για το 0-1. Όπως ανέφερα παραπάνω, ο Δικέφαλος δεν είχε σε κανένα σημείο εικόνα “ανατροπής”.
* Ψιλά γράμματα ότι ο ΠΑΟΚ δεν είχε σέντερ φορ σε δυο ματς, “τζογάροντας” μεταξύ Κούτσια και Νάρεϊ (!).

ΥΓ. Ο ΠΑΟΚ χρειάζεται υπομονή και ψυχραιμία από όλους, μέσα και έξω από την ομάδα, για να αναπτύξει το νέο του πρότζεκτ. Τέτοιες αποτυχίες, ειδικά σε τόσο πρώιμο χρονικό σημείο, δυστυχώς δεν είναι παράταιρες. Το ίδιο το κλαμπ θα πρέπει να στηρίξει τις δικές του αποφάσεις μέχρι το τέλος. Και είμαστε ακόμα στην… πολλή αρχή.