Ο ΠΑΟΚ θέλει πολλά περισσότερα από μία απλή ποιοτική αναβάθμιση στο ρόστερ του. Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος…

O ΠΑΟΚ θέλει έναν βαρβάτο επιθετικό. Ενδεχομένως, και δύο. Θέλει έναν σούπερ επιτελικό. Έναν εσωτερικό μέσο. Καλύτερους μπακ.

Ναι, αλλά αυτά είναι οφθαλμοφανή. Τα βλέπει κι ένα μικρό παιδί.

Ο ΠΑΟΚ χρειάζεται να ρίξει τον μέσο όρο ηλικίας. Να αποστρατεύσει, τους απόμαχους από το ρόστερ του.

Ναι, αλλά είναι τόσο προφανές που δεν χρειάζεται κανείς να τους του πει. Ήδη, ένας-ένας ανοίγουν την πόρτα και αποχωρούν από μόνοι τους.

Αυτού του είδους τα επιφανειακά συμπεράσματα είναι πολύ εύκολα στην ανάγνωση, παρότι δύσκολα στην λύση. Εύκολα ζητάς να «ξεκουμπιστεί» κάποιος, μα αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα έρθει κάποιος καλύτερος, κάποιος ικανότερος, κάποιος που θα προσφέρει περισσότερα. This is football και όχι μόνο εδώ. Παντού.

Όλα αυτά αποτελούν την κορυφή του παγόβουνου. Αυτά που μπορεί να διαπιστώσει κανείς, απλώς «ξοδεύοντας» 90 λεπτά την εβδομάδα από τον χρόνο του για να δει ποδόσφαιρο. Τα άλλα, αυτά που δεν είναι ορατά στο γυμνό μάτι, ίσως και να είναι τα πιο σημαντικά.

Αμέσως μετά από την απώλεια του Κυπέλλου ακολούθησαν συσκέψεις επί συσκέψεων, αναφορικά με την αποτίμηση της κατάστασης, την αξιολόγηση της σεζόν, τα αίτια της αποτυχημένης χρονιάς και το στρατηγικό πλάνο για την επόμενη.

Όπως προκύπτει, σε αυτήν αναφέρθηκε ως βασικό πρόβλημα, κάποιες δομικές δυσλειτουργίες, που αφορούν κυρίως τον σαφή και οριοθετημένο καθορισμό ρόλων και αρμοδιοτήτων.

Όλο αυτό το μπέρδεμα μεταφράζεται σε αργά αντανακλαστικά σε όλο το φάσμα λειτουργίας του συλλόγου (μεταγραφικό, επικοινωνιακό, εκτελεστικό), ασυνεννοησία, γραφειοκρατική καθυστέρηση και πολλές φορές σε απουσία ενιαίας γραμμής.

Ναι, αλλά αυτά θα έπρεπε να έχουν λυθεί προ πολλού. Κυρίως, διότι τα ίδια άτομα δουλεύουν μαζί για δύο χρόνια και έχουν δουλέψει μαζί για άλλα δύο. Τέτοιου είδους παθογένειες θα έπρεπε να έχουν εκλείψει, μετά από τόσα χρόνια κοινής πορείας αυτά θα έπρεπε να δουλεύουν ρολόι, να είναι λυμένα κι όχι να διαιωνίζονται και να εμφανίζονται ως ανοιχτά ζητήματα.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου του Σωτήρη Μήλιου