Όσο υπάρχει αυτή η δημιουργική ασάφεια των κανονισμών, τόσο θα υπάρχουν τα «σπόρια» που θα δίνονται στους ισχυρούς. Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος.
Ψάχνοντας την αφετηρία της θέσπισης νόμων, ο Σωκράτης αναφέρει στην «Πολιτεία» του Πλάτωνα την γενεσιουργό αιτία τους: όταν οι άνθρωποι δοκίμασαν και να αδικούν, αλλά και να αδικούνται, σχημάτισαν την ιδέα πως είναι πιο συμφέρον για όλους να συμφωνήσουν μεταξύ τους μήτε να αδικούν μήτε να αδικούνται.

Κι από τότε άρχισαν να βάζουν νόμους και να κάνουν συμφωνίες μεταξύ τους και να ονομάζουν δίκαιο και νόμιμο, εκείνο που προστάζει ο νόμος.

Οι νόμοι όμως δημιουργούνται από ατελή όντα, με συμφέροντα, υστεροβουλία, πλεονεξία, απληστία. Ως εκ τούτου, έγινε σταδιακά η… δίκαιη κατανομή της αδικίας.

Ο Θουκιδίδης το είπε πολύ κυνικά, ωμά: «Δικαιοσύνη μπορεί να υπάρξει μόνο όταν οι αντίπαλοι είναι ισοδύναμοι, κατά τα άλλα οι ισχυροί κάνουν αυτά που μπορούν και οι αδύναμοι συγχωρούν».

Το ποδόσφαιρο δεν είναι παρά μία προέκταση της κοινωνίας. Ο διαχωρισμός ανάμεσα στο γράμμα και το πνεύμα του νόμου είναι μία υπέροχη και βολική εφεύρεση για να μπορεί να δικαιολογηθεί κάθε σφύριγμα, κάθε απόφαση. Αυτή η δημιουργική ασάφεια που υπάρχει στους περισσότερους κανονισμούς υπάρχει για έναν και μόνο λόγο: για να υπηρετεί τον εκάστοτε ισχυρό.

Για να μπορούν να υπάρχουν «σπόρια», «νταραβεριτζήδες», «παρασκήνιο», για να μπορεί να προστατεύεται το εκάστοτε μεγάλο brand. Διότι, εκεί βρίσκεται όλη η ουσία του σύγχρονου ομαδικού αθλητισμού.

Αν ο ποδοσφαιρικός νομοθέτης ήθελε να εξαφανίσει τις σκιές, την αέναη διαιτητική μουρμούρα, την δυνατότητα εύνοιας θα μπορούσε να το κάνει μέσα σε μία μέρα, με μερικές τροποποιήσεις κανονισμών.

Όλα τα χέρια παράβαση, εκτός από αυτά που βρίσκονται «δεμένα» πίσω από την πλάτη. Τελειώσαμε!

Ούτε κολλητά, ούτε πρόθεση, ούτε ακούσιο, ούτε προέκταση του σώματος, ούτε φυσική θέση, ούτε καμία τίποτα. Καμία υποκειμενική ερμηνεία. Τελειώσαμε!

Καμία υποκειμενική ερμηνεία για το ενεργητικό και το παθητικό οφσάιντ. Είσαι σε αντικανονική θέση κι ας μην συμμετέχεις στη φάση; Οφσάιντ. Ας πρόσεχες! Τελειώσαμε!

Κάνεις καθυστερήσεις; Κακό του κεφαλιού σου. Ρολόι που σταματάει σε κάθε διακοπή. Θα παίξουμε 60 λεπτά καθαρού ποδοσφαίρου ό,τι κι αν κάνεις. Ο διαιτητής παύει να είναι ο μόνος και ο απόλυτος χρονομέτρης ενός ματς. Τελειώσαμε!

Όλες οι αυτές οι τροποποιήσεις κάθε χρόνο, όλα αυτά τα «παραθυράκια», όλες αυτές οι δημιουργικές ασάφειες, υπάρχουν και συντηρούνται για έναν και μόνο λόγο: διότι η άρχουσα αρχή θέλει ένα και μόνο πράγμα. Να μπορούν να υπάρχουν πάντοτε… σπόρια που θα δίνονται νομότυπα στον εκάστοτε ισχυρό. Στο δυνατό brand.

Για την οικονομία του ομαδικού αθλητισμού, η κάθε Λέστερ, η κάθε Λάρισα, κάθε τελικός Champions League ανάμεσα σε Πόρτο και Μονακό, κάθε Ελλάδα του Euro 2004, κάθε Μαρόκο που απειλεί να φτάσει σε τελικό Μουντιάλ είναι οικονομική φύρα. Είναι χασούρα. Διότι αποτελούν μικρές αγορές, χωρίς καμία παγκόσμια επιρροή.

Αυτά που «πουλάνε» είναι τα μεγάλα brands, οι αυτοκρατορίες, οι βαριές φανέλες, οι σταρ με το μεγαλύτερο virality. Μόνο έτσι, το προϊόν έχει ακόμα μεγαλύτερη διείσδυση=χρήμα.

Κάθε κανονισμός υπάρχει για να δημιουργεί ένα στρατηγικό πλεονέκτημα στους ισχυρούς. Οι 26 από τις 32 θέσεις στους ομίλους του Champions League, κάτι που εξασφαλίζει ένα τρομερό οικονομικό πλεονέκτημα, είναι ρεζερβέ! Οι άλλοι παίζουν για το ένα ξεροκόμματο που τους αναλογεί.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου του Σωτήρη Μήλιου