Μετά την κούραση του ταξιδιού και του αγώνα στην Ιρλανδία, ο ΠΑΟΚ ήταν αναγκασμένος στο Περιστέρι να ξεπεράσει τις δυσκολίες και να φτάσει στο απόλυτο 3/3 πριν τη διακοπή του πρωταθλήματος. Έδειχνε ότι το καταφέρνει, πριν μπουν νέα και πιο περίπλοκα εμπόδια στην πορεία. Αλλά πέρασε πάνω και από αυτά.
Με τον Σορετίρε για πρώτη φορά στη βασική ενδεκάδα, ο Δικέφαλος έδειξε να μην έχει το καθαρό μυαλό που όφειλε για μια τέτοιου είδους εκτός έδρας αναμέτρηση. Το πρώτο μισάωρο μετατράπηκε σε ένα ρεσιτάλ λαθών χαλαρότητας, κακής κυκλοφορίας της μπάλας και χαμένων μονομαχιών. Ο Ατρόμητος απείλησε αλλά δε φόβισε. Βρήκε ευκαιρίες αλλά δεν έφερε το πομπώδες «αχ». Το 4-0 των τελικών προσπαθειών στο 30’ παρουσίαζε τη γενική εικόνα.
Μέχρι το τέλος του ημιχρόνου, ο κορυφαίος απόψε Ζίβκοβιτς παρέσυρε την ομάδα του προς την αντίπαλη περιοχή, ανέβασε την ένταση και το ρυθμό της. Ο ίδιος το πιστώθηκε και δικαιώθηκε για την προσπάθεια. Με το γκολ στο 45’, οι «ασπρόμαυροι» έβαλαν τις βάσεις για μια κυνική, επαγγελματική νίκη.
Αυτό φάνηκε και στο δεύτερο ημίχρονο όπου έκαναν αγαστή διαχείριση, κρατούσαν με ασφάλεια την μπάλα στα πόδια τους, ανάγκασαν τους Περιστεριώτες να γίνουν εντελώς ακίνδυνοι επιθετικά, και σποραδικά έφταναν στην αντίπαλη περιοχή για βρουν ένα δεύτερο γκολ και να σφραγίσουν το αποτέλεσμα.
Όντως αυτό έγινε με μια υπέροχη ομαδική προσπάθεια και το εύστοχο ιδανικό τελείωμα του Ζίβκοβιτς στο 66’. Το VAR όμως είχε διαφορετική άποψη. Διαφορετική άποψη από τον – έτσι κι αλλιώς μπαχαλάκη – Ζαμπάλα που ήταν ακριβώς μπροστά στη φάση με το κλέψιμο του Μπάμπα. Τι διαφορετικό είδε δηλαδή στο βίντεο από αυτό που είδε με τα μάτια του στο ένα μέτρο. Δεν του έκρυβε κανείς το οπτικό πεδίο, κατάλαβε ότι ήταν μια κανονική φάση. Μετά μάλλον… συνετίστηκε.
Το σβηστό διπλό λοιπόν άρχισε να μπάζει νερά. Οι διαιτητικές αποφάσεις έσπασαν νεύρα, χάλασαν την πνευματική συγκέντρωση. Παρόλα αυτά, δεν μπορούσαν να κάνουν τον Ατρόμητο να σκοράρει. Γιατί απλούστατα αυτός δεν μπορούσε να δημιουργήσει.
Πάντα όμως μπορεί να εφευρεθεί ένας τρόπος. Αυτός που προσφέρθηκε στο 83’. Με το άλλα αντ’ άλλων πλεονέκτημα του Ζαμπάλα σε επικίνδυνο χτύπημα, και τελικά την ολοκλήρωση στην άλλη πλευρά του γηπέδου με πέναλτι σε ένα χέρι που μερικές ώρες νωρίτερα – σε άλλο γήπεδο, με άλλες ομάδες – δε συμβάδιζε με τους κανονισμούς.
Το σβηστό διπλό είχε ξεκινήσει πλέον να πηγαίνει περίπατο. Οι παίκτες του Λουτσέσκου έπρεπε το κάνουν με τον άλλον τρόπο. Τον μάγκικο, τον πειστικό, τον αποφασιστικό, τον καρυδάτο. Να το κάνουν και να στείλουν διπλό μήνυμα. Με τον διπλό χτύπο της καρδιάς του Πρωταθλητή. Που δεν κολλάει σε Ζαμπάλες. Αυτό “σφράγισε” η κεφαλιά του Καμαρά στο 90’.
Αυτό ήταν το μήνυμα του αγωνιστικού τμήματος. Γιατί αυτό της διοίκησης, σε σχέση με την αποψινή διαιτησία, δεν αρκείται μόνο σε μία αποστολή. Είναι υποχρεωμένη να πληκτρολογήσει πολλά SMS, αν θέλει να μην ξαναβρεί παρόμοια κατάσταση μπροστά της στο μέλλον.
ΥΓ. Για το ματς της Λιβαδειάς τα είπαμε λακωνικά και κρυπτογραφικά πιο πάνω, για το ματς του Παναθηναϊκού χρειάζεται επίσης ένα σχόλιο. Κανείς δεν συνειδητοποίησε δηλαδή ότι κοιμήθηκε ο Θεός για να πάρουν μια πρόκριση στο League Stage του Conference League; Ο ίδιος ύπνος που απέκλεισε τον ΠΑΟΚ από τη Μάλμε και το Champions League; Τα hipnosedon όμως δεν είναι για χόρταση. Κάτι πρέπει να παρουσιάζεις και στο γήπεδο. Έστω και σε εκτός έδρας που είναι στην έδρα σου…
