Ο αγωνιστικός ΠΑΟΚ έχει κάνει τεράστια άλματα προόδου, μένει να τον ακολουθήσει και ο… στεγαστικός. Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος.
Όποιος υποστηρίζει ότι τα τσιμέντα και τα μπετά δεν παίζουν ποδόσφαιρο, τότε μάλλον δεν έχει βρεθεί σε έδρες – κολαστήρια.
Δεν έχει βρεθεί σε γήπεδα, που μοιάζουν κατηφορικά, ενώ είναι ξεκάθαρο ότι είναι επίπεδα.
Δεν έχει βρεθεί σε μέρη που η ηχητική βία δοκιμάζει την αντοχή από τα τύμπανά του.
Δεν έχει ιδέα για την επίδραση που έχουν στην σύγχρονη οικονομία του ποδοσφαίρου.
Το πολυτελές και νεότευκτο Rams Park που αντικατέστησε το προπολεμικό «Αλί Σαμί Γεν» προκαλεί δέος και σεβασμό.
Παρότι αρχιτεκτονικά είναι… κυριλέ, δεν έχει χάσει τίποτα από την «πολεμική» ατμόσφαιρα που εξέπεμπαν ακόμα και τα ντουβάρια στην ιστορική έδρα της Γαλατά.
Το σύνθημα σε κάθε μουσαφίρη παραμένει το ίδιο σε όλες τις γλώσσες, σε κάποια θα πιάσουν το νόημα: «Cehenneme hoş geldin», «Welcome to hell», «Kαλώς ήρθατε στην κόλαση».
Είναι σκληρή έδρα το βίωσε από πρώτο χέρι ο ΠΑΟΚ το βράδυ της Τετάρτης, όμως για μεγάλα χρονικά διαστήματα την έκανε να μοιάζει με… συναυλιακό χώρο.
Το μόνο που άκουγες ήταν παρατεταμένα εκκωφαντικά σφυρίγματα, ήταν το διάστημα που ο Δικέφαλος είχε τον έλεγχο του παιχνιδιού και είχε επιβάλλει τους δικούς του νόμους στο γρασίδι.
Ο ΠΑΟΚ δεν ηττήθηκε λόγω της έδρας. Δεν επηρεάστηκε από αυτήν. Δεν μάσησε. Στάθηκε ισοϋψής στην μεγάλη περίσταση. Επιστρέφοντας στην Θεσσαλονίκη, του μένει η αίσθηση ότι αγωνίστηκε σε μία… γηπεδάρα.
