Η μη ψήφος του ενός νίκησε τη θέληση όλων των υπολοίπων εταίρων. Όχι, ακριβώς αυτό που θα λέγαμε «αποθέωση της δημοκρατίας». Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος…
Λένε πως στην δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Εκτός αν το κινητό δεν έχει σήμα ή γεμίσει από αναπάντητες κλήσεις.
Το πρώτο συνθετικό της λέξης «συνεταιρισμός» δείχνει έννοια της συνεργασίας, του κοινού σκοπού, του κοινού καλού / ωφέλους. Γι’ αυτό και όλοι οι εταίροι έχουν ισότιμο, ισόποσο, ισοβαρές δικαίωμα ψήφου. Άρνησης ή έγκρισης της οποιασδήποτε πρότασης.
Με την επιλογή να… εξαφανιστεί, κάποιος εξ’ αυτών κατάφερε κάτι ιστορικό. Απέτρεψε την… πραξικοπηματική βούληση (sic) και των 13 εταίρων της και της ΕΠΟ και κατάφερε να νομιμοποιήσει το δικό της!
Το 14-0 έχασε από την άρνηση κάποιου να πάρει θέση!
Η μη ψήφος του ενός έγινε ισχυρότερη από την θέληση όλων των υπολοίπων!
Όχι, ακριβώς αυτό που θα λέγαμε «αποθέωση της δημοκρατίας».
Η θέση -καλή ή κακή- είναι πάντα προτιμότερη από την μη θέση. Η ψήφος είναι πάντα προτιμότερη από την αποχή. Με την επιλογή της να μην σηκώνει τηλέφωνα, ένας σύλλογος έδειξε ασέβεια απέναντι στην ίδια της την ψήφο.
Στο δικαίωμα που της έχουν δώσει οι εταίροι να έχει άποψη με βαρύτητα, θέση, επιχειρήματα.
Γιατί όμως μπορεί να συνέβη αυτό; Ποιο κίνητρο μπορεί να παρακίνησε έναν εταίρο να δείξει τέτοια ασέβεια προς την δημοκρατία, τι μπορεί να την έκανε να ακυρώσει διά της αποχής την βούληση της υπόλοιπης ολομέλειας;
Ίσως το ερώτημα εδώ θα πρέπει να αντιστραφεί. Τι μπορεί να δημιούργησε αυτό το σαρωτικό 14-0; Πως γίνεται σύλλογοι με διαφορετικά συμφέροντα, επιδιώξεις, συμμαχίες να τάσσονται (πιθανώς για πρώτη φορά) υπέρ ενός αιτήματος;
Πως γίνεται ο ΟΦΗ, μία ομάδα που θα είχε στρατηγικό πλεονέκτημα να βρει απέναντι του έναν ΠΑΟΚ με μυριάδες προβλήματα απουσιών, να ψηφίζει κι αυτός υπέρ της αναβολής;
Μήπως τελικά το αίτημα δεν είχε να κάνει με τις απουσίες του Δικεφάλου, αλλά με κάτι βαθύτερο; Διότι, εδώ που τα λέμε, ο ΠΑΟΚ αυτή την στιγμή δεν είναι καν απειλητικός ούτε για την πρώτη ούτε για την δεύτερη θέση.
